De Batur Kintamani

De dag van aankomst zijn we wat gaan rond lopen om de omgeving te verkennen, maar aan het meer is er niet heel veel bedrijvigheid. Boven op de berg heb je pinautomaten, winkels, ect. zitten ( je zou verwachten dat toeristen naar het meer gaan en dat er meer te doen zou zijn, maar dit is niet het geval).

We gaan om 22:30uur naar bed, wilden eerder gaan maar er is een of andere man in een tempel aan het jengelen. We hoopten dat het snel zou stoppen, maar helaas. Korte nacht en om 03:00uur gaat de wekker, om 03:30uur verzamelen voor een kopje koffie, 04:00uur gaan we van het hotel weg. Het is dan gewoon al aangenaam om lekker in je korte kleding rond te lopen. We waren met 4meiden en 1jongen en wij dan. Een clubje van 8 en 2 begeleiders. Iedereen een zaklamp en lopen. Nou je had het meer hardlopen kunnen noemen, ze had goed het tempo er in. We begonnen rustig te klimmen, ergens bij een tempel onze eerste stop gemaakt, wat drinken en ready to go!

Okay... waar zijn we aan begonnen. Allemachtig dit is het zwaarste wat we ooit in ons leven gedaan hebben. Wij Hollanders hebben natuurlijk geen bergen, dus de klim is al zwaar, maar dan ook nog die ijle en benauwde lucht. We hebben wat naar adem gehapt en een zuurstof fles was bij ons wel tot zijn recht gekomen. Gelukkig deed ik niks onder voor Roland, dat vond ik dan wel weer fijn!

Okay, dit is bizar. De vrouwelijke begeleider (onze leeftijd vermoeden we) loopt naar boven alsof het niks is. We vragen haar hoe vaak zij dit doet: ' elke dag en soms wel 2 keer'. Ook verteld ze er nog even bij dat ze het ook weleens op blote voeten loopt... wat??? Op een gegeven moment merkte ze op dat we het wat moeilijker bij konden houden, dus zijn we gesplitst. Roland en ik hadden haar als begeleider en de mannelijke begeleider ging met de vier dames en jongen verder. Inmiddels heb ik lichtekijke spijt gekregen dat we dit zijn gaan doen. Ik dacht echt dat we de top nooit zouden bereiken. Twee uur klimmen, 5km wandelen en 700 meter omhoog. Ondertussen zat ik mezelf alleen maar in gedachten op te peppen in de hoop spoedig op de top aan te komen.

Je gelooft het niet maar we hebben het gered, binnen twee uur boven op de top en dit is de gemiddelde tijd, dus we hebben het netjes gedaan. Belangrijker nog we waren op tijd. We kwamen hier om de zonsopkomst te zien en dit is gelukt. En ook dit weer was echt fantastisch om meegemaakt te hebben. We zijn een uur op de top geweest, de zon op zien komen, late mensen zien binnen druppelen en ook nog eens werd ons ontbijt klaar gemaakt met het stoom van de vulkaan. We kregen wat brood, eieren en fruit. Wisten jullie dat als je iets van vuur bij de stoom houdt en dan blaast dat je veel meer stoom krijgt? Ik niet, maar nu wel en we hebben het uiteraard op film staan. Nadat iedereen klaar was met eten, foto's maken en wat uitgerust was, gingen we weer terug naar het hotel. De daling was nu ongeveer 7 km lang en we zouden er 2 uur over doen.

Geloof het of niet, maar dalen is waar wij het sterkte in waren. Dit hielden we makkelijk vol. En hier hadden de Oostenrijkers weer moeite mee. Na een aantal keer uitgegleden te zijn op het fijne grind, zijn we toch in ons hotel aangekomen. We waren en zijn nog steeds trots dat we het gered hebben (en ook binnen een acceptabele tijd). Gigantische mooie ervaring, we hadden het niet willen missen, maar voor mij absoluut een 'één keer in mijn leven en nooit weer'. 09:00uur terug in het hotel, douchen, inpakken, boekje lezen om bij te komen, want om 11:00uur worden we naar onze volgende locatie gebracht 'Lovina'.

Oh ja, er liepen ook honden boven op de Batur. Wie verzint dat nou???

Liefs ons